No i właśnie dokładnie jest tak jak w tytule. Życie sobie fika koziołki. W niedzielę wybraliśmy się ze ślubnym na spacer do lasu z kijami – znaczy nordic walking. Słońce, pogoda na zamówienie, my też zadowoleni. Zrobiliśmy kilka kilometrów i nagle stanęłam na zamarzniętej kałuży i wywaliłam się jak długa, i to wcale nie przenośnia tylko najprawdziwsza prawda. Kałuża zamarznięta pokryta była śniegiem. Nie powiem rozbiłam sobie bark, krótko mówiąc mam rękę na stelażu. Nazywa się to poduszka Moberga, ale poduszką nie jest tylko rodzajem wyciągu. Po szczegółowych badaniach usg, rezonans w CMS, uczeni doktorzy stwierdzili, że nie mam pozrywanych rotatorów głowy kości ramiennej tylko naderwane z kilkoma krwiakami. No i dzięki Bogu. Ale za to boli wcale, wcale. Sport to mord, a sportowanie powinnam zostawić młodszym. Łamaga ze mnie. Dobrze, że tylko tyle się wydarzyło. Zawsze mogło być gorzej, a więc leczę się, siedzę z ręką odwiedzioną do boku, i wiecie co można z taką figurą zrobić w domu?  No po prostu nic, kompletnie, nawet siedzieć wygodnie nie można. Tato mnie jeszcze nie widział, ale jak zobaczy to nie wiem czy wytrzyma mu serce, bo zawsze twierdzi, że ja wymyślam takie rzeczy dla śmiechu. No jak on ma 87 lat to może tak myśleć. Mnie tam do śmiechu nie jest. Pomimo swoich diet  nawet 5 dkg nie schudłam. Wylądowałam też w szpitalu na kardiologii w Aninie, z wizytą na chwilę. Szybkie umiarowienie i po 14 godzinach już byłam w domu. A w szpitalu jak to w szpitalu, różne rzeczy  mi wlewali w żyły, więc cieszę się, że też i nie przytyłam, teraz zaś pozbywam się tej całej chemii co to mi po żyłach płynęła no i nie powiem, żeby to były perfumy. Ile tego świństwa lekarze potrafią nam dać, a my to wytrzymujemy! Cieszyć się należy tylko, że to chwilowe. Głowa pracuje, pisać jedną ręką choć trudno, jednak mogę. Wiadomościami dobrymi i takimi sobie dzielić się z Wami też mogę, więc co mi tam, wiązadła się zreperują, serce wróciło do normy i życie będzie toczyć się dalej, przecież nie będziemy się zamartwiać na wyrost bo to  nam nic nie da. A optymizm potrzebny jest w życiu. Wtedy wszystko lepiej wygląda. Nawet to co wydaje się na pierwszy rzut oka beznadziejnym. W Europie zachodniej i innych państwach na temat zdrowia się nie mówi. Gdy Cię zapytają jak się czujesz, zawsze ale to zawsze odpowiadasz: Ja? Świetnie! Nawet gdybyś przed chwilą miał zawał serca lub był po wypadku samochodowym. Ja postanowiłam napisać o ostatnich wydarzeniach, ponieważ wiem, że moi czytacze też przeżywają trudne dni od czasu do czasu. Więc jestem z krwi i kości kobietą. Też mam dni lepsze i gorsze. Nie jestem ze stali, ale nie można się załamywać.

Kochani życzę Wam dużo zdrowia i pogody ducha.  I tym optymistycznym akcentem pa, pa!Wasza Jadwiga