Małgorzata Gutowska-Adamczyk obraz namalowany przez panią Paulinę Kopestyńską

Pani Małgorzata Gutowska-Adamczyk pisarka i Łukasz Jeziorski burmistrz dzielnicy Wawer m.st. Warszawa zaprosili nas na podwieczorek w „Cukierni Pod Amorem”, który odbył się w piękną, upalną sobotę 27 sierpnia 2016 r. w Wawerskim Centrum Kultury filia Anin przy ul. V Poprzecznej 13.

Okazją do spotkania było 5-cio lecie wydania powieści ”Cukiernia Pod Amorem” i 150-lecie Gminy Wawer.

Po przekroczeniu bramy WCK filia Anin przenieśliśmy się do zaaranżowanej 100 letniej cukierni na spotkanie z panią Małgorzatą Gutowską-Adamczyk, autorką powieści, i bohaterami sagi. Pani Małgorzata jest absolwentką Wydziału Wiedzy o Teatrze warszawskiej Akademii Teatralnej. Zadebiutowała jako scenarzystka serialu Tata, a Marcin powiedział…

Jest autorką bestsellerowej trzytomowej sagi Cukiernia Pod Amorem serii Podróż do miasta świateł oraz Fortuna i namiętności a także licznych powieści. Autorka jest laureatką nagrody „Książka Roku 2008” przyznawanej przez Polską Sekcję IBBY za powieść  13 Poprzeczna oraz – co najważniejsze – mieszkanką Anina.

W cudownej atmosferze przebiegało zarówno spotkanie z pisarką jak i bohaterami. Wysłuchaliśmy kilku fragmentów czytanych przez gościa specjalnego Wojciecha Adamczyka – reżysera, a prywatnie męża honorowego gościa pani Małgorzaty Gutowskiej –Adamczyk.

Małgorzata Gutowska-Adamczyk i Paulina Kopestyńska, która na podwieczorek w „Cukierni Pod Amorem” przyleciała do nas z Rzymu

Kapelusze, fascynatory, toczki zdobiły głowy pań przybyłych na spotkanie w Cukierni. O wygląd zadbała Katarzyna Nowakowska, modystka prowadząca salon Zuwika Design. Istotnym elementem kobiecej stylizacji jest odpowiednio dobrany makijaż. Podczas Podwieczorku Elżbieta Wiśniewska, reprezentująca markę kosmetyczną Mary Kay, zadbała o perfekcyjny makijaż wszystkich uczestniczek spotkania. Aby żadnej z pań nie pozostawić bez stosownego makijażu z Elżbietą pracowały Małgorzata Kwaśnik i Joanna Jaglińska.

Pod specjalnymi namiotami można było degustować ciastka w konkursie na „Ciastko Wawerskie” ogłoszonym z okazji 150-lecia Gminy Wawer. Cukiernie Meryk i Mytlewski przygotowały pyszne wyroby.  W głosowaniu wzięli udział wszyscy uczestnicy Podwieczorku. Wygrała Cukiernia Meryk, serdecznie gratulujemy!

Z okazji naszego spotkania przyleciała z Włoch wybitna malarka – Paulina Kopestyńska. Nie dość, że namalowała ona portret pisarki, to dodatkowo zgodziła się narysować kilka portretów wystylizowanych uczestników. Zapisy były przyjmowane w punkcie informacyjnym przy wejściu do „Cukierni”, ale niestety z braku czasu nie wszyscy chętni zostali sportretowani. Przez trzy godziny pani Paulina narysowała kilkanaście portretów.

Małgosia Gutowska-Adamczyk zaprosiła nas na podwieczorek z okazji 5.lat „Cukierni Pod Amorem”

Paulina Kopestyńska jest laureatką wielu prestiżowych nagród. W roku 2003 zdobyła II nagrodę na międzynarodowej wystawie Primavere Femminite w Galerii Eustachi w Mediolanie, nagrody Lions Club Galerii Vittorio Emmanuele i 2005 nagrody Premio Arte Giorgio Mondadori. Jej prace były prezentowane na wystawach w Polsce, Belgii, Francji, Szwajcarii, Meksyku i we Włoszech. żowych nagród (np. 2003 – 2. nagroda na międzynarodowej wystawie Primavera femminile w Galerii Eustachi w Medionalnie, 2004 – laureatka nagrody Lions Club w Galerii Vittorio Emanuele w Medionalnie, 2005 – nagroda Premio Arte Georgio Mondadori). Prace Pauliny Kopestyńskiej prezentowane były na wystawach, m.in. w Polsce, Rosji, Belgii, we Włoszech, Francji, Szwajcarii i Meksyku. Prowadzi autorskie warsztaty malarskie w Polsce i za granicą. Od kilku lat współpracuje z Archiwum Polskiej Akademii Nauk.

Wszystko zostało dopięte na ostatni guzik. Pomysłodawczynią i głównym organizatorem Podwieczorku była mieszkanka Anina, Katarzyna Fernik-Jurek, która czuwała nad całością wydarzenia. Przez trzy miesiące Kasia pracowała jako wolontariuszka, przygotowując dla nas tę imprezę. Kasiu bardzo dziękujemy za świetny pomysł i wykonanie a także za niespodzianki jakie na nas czekały w „Cukierni Pod Amorem”!

5 lat „Cukierni Pod Amorem”

Byli zacni goście, ciastka, frekwencja odwiedzających tego dnia Cukiernię wyniosła ponad 180 osób, były konkursy i piękna pogoda. Z reporterskiego obowiązku odnotowuję, że konkurs na kapelusz wygrała aninianka, Aldona Kraus.

Wszyscy goście otrzymali torby z upominkami dotyczącymi „Cukierni Pod Amorem” oraz broszurkę z informacjami o najciekawszych propozycjach Wawerskiego Centrum Kultury w miesiącu wrześniu 2016 r. naklejkę 5 lat Cukierni Pod Amorem oraz zakładki do książek.

kapelusze, fascynatory, toczki wszystkie panie mogły wziąć udział w konkursie na stylizowane nakrycie głowy

Piękne zdjęcia autorstwa Agnieszki Bohdanowicz, która specjalnie przyjechała z Łodzi, jak również przebogaty album w wykonaniu Aldony Kraus dokładnie oddają klimat panujący podczas podwieczorku.

Konkurs kapeluszy wygrała pani Aldona Kraus

To był wyjątkowy podwieczorek – taki nasz anińsko-wawerski.

Moje Podróże z Lotką

Debiut w dojrzałym wieku jest bardzo trudny. Wie o tym kilka pań, czytelniczek mojego bloga. Same zadebiutowały, jako autorki książek, powieści, poezji, tomików wierszy a także fraszek. Nie jest to sprawa łatwa. Nie wiedziałabym, w jakich bólach niektóre autorki rodzą swoje utwory. Bo że jest to poród kleszczowy przekonuję się sama na sobie. Napisałam autobiografię, o kobiecie w sporcie. Pierwsza taka książka w świecie sportu i męskiej dominacji. Nie ma drugiej, przynajmniej ja nie znam. Oczywiście, że jest kilka napisanych przez kobiety byłe gwiazdy sportu, medalistki mistrzostw świata i Europy, niektóre z nich to również medalistki igrzysk olimpijskich, jak Maja Włoszczowska.

Ja nie byłam zawodniczką zdobywającą mistrzowskie tytuły. Wiem dobrze, co znaczy ciężka praca, ciężkie treningi, gdyż trenowałam razem z wieloma zawodnikami sekcji judo AZS „Siobukai” Warszawa. To książka o moich doświadczeniach w sporcie, w judo, szermierce, badmintonie, o drodze, jaką musiałam pokonać, aby dojść na szczyt i zostać wice prezydentem Europejskiej Unii Badmintona, o trudach, w jakich przyszło pracować nam z wieloma ludźmi, o

przygotowania do sesji zdjęciowej

budowaniu nowej dyscypliny, o trudnej transformacji ekonomicznej w roku 1989, wtedy, gdy pieniędzy było za mało a nasze apetyty na sukcesy zbyt duże. Ta książka zabrała mi kolejny rok życia. Była to najtrudniejsza praca, z jaką przyszło mi się zmierzyć. Trauma, rozdrapywanie najtrudniejszych życiowych spraw, aby zrozumieć, dlaczego poszłam właśnie tą a nie inną drogą. O sprawach rodzinnych nie mówię, nie znajdziecie ich w książce. To nie jest opowieść o zakochanej blondynce.  To jest opowieść o blondynie zakochanej w sporcie, która przez czterdzieści pięć lat walczy o każdy udany dzień. Nie jest to też opowieść o cierpieniu, jest to zbiór wspomnień najistotniejszych w moim życiu. Zdarzenia, o których napisałam ukształtowały mnie, dały mi siłę i wiarę, że wszystko jest możliwe, że nie ma rzeczy niemożliwych i nie do załatwienia. Trzeba tylko bardzo chcieć. Moim guru jest pani Małgorzata Gutowska-Adamczyk, która wręcz zmusiła mnie do napisania wspomnień. Małgorzato bardzo dziękuję, wiem, że bez Ciebie nie napisałabym moich wspomnień, byłaś motorem od początku do końca. Czasami mnie rugałaś, za to też dziękuję, bo starałam się bardziej niż bardzo, aby nie zawieźć ciebie i siebie. Dziękuję!

Po dokładnym przeczytaniu stwierdziłam, że  476 stron jest nie do zaakceptowania! Kto wyda taką grubą książkę? Usiadłam i zaczęłam kombinować, jak skrócić tekst? Co wyrzucić a co zostawić.  Nawet nie wiecie, jaka to trudna praca, bo który tekst jest nieważny, ten a może tamten? Chyba jednak te zostaną a wyrzucę to…? Ciągła walka i konieczność wyboru. W końcu po wielu godzinach po dwóch tygodniach czytania, kreślenia, powrotów, udało mi się zredukować tekst o 93 strony. Na nic więcej nie mogłam się zdecydować.

Jola i Gabrysia

Każde wydawnictwo  rządzi się prawami popytu i sprzedaży, wiem, że książka to produkt, który musi być sprzedany, wtedy dopiero wszystko ma sens. Żadne z wydawnictw nie wyda produktu, który nie zainteresuje czytelników. To naturalne!

Jednak cały czas biję się z własnymi myślami, bo moje lata sielskie i anielskie, moje dzieciństwo, lata szkolne i nastolatki miały również wpływ na to, jaka jestem. Mówią, że pierwsze pięć lat jest najważniejsze, bo wtedy „cebulka nasiąka za młodu, i tym na stare lata…” Chciałam pokazać w książce warunki, w jakich przyszło żyć siedemdziesięciolatkom, rówieśnikom RP tym, którzy wraz z rodzicami i dziadkami budowali Polskę. Nie były to czasy łatwe. Dlatego były niezwykle ciekawe, a skoro tak to trzeba było o nich opowiedzieć, zawsze mój sport był przedstawiany na tle aktualnej rzeczywistości.

Tekst książki sama czytałam wielokrotnie, moimi wiernymi słuchaczkami były Jola, Maria i Ania. Tekst książki poleciał

szermierka czy badminton

do Kanady – moich wiernych badmintonistów- do Brazylii, chciałam otrzymać opinię różnych osób, z którymi mam ścisłe kontakty. Chciałam również otrzymać krótkie recenzje jak się czyta, czy tekst płynie, czy jest interesujący dla ludzi spoza sportu. Przecież nie chodziło mi tylko i wyłącznie o zapis historyczny, ale o pokazanie drugiej strony sportu, rzeszy ludzi, dzięki którym gwiazdy błyszczą. Te rzesze ludzi bezimiennych mają ogromny wkład w kawałeczki zdobywanych medali, w sukcesy zawodników olimpijczyków, a my działacze sportowi zawsze cieszymy się z kolejnych zdobywanych medali, czasami nawet ronimy łzy, gdy coś nie wychodzi, nie udaje się, gdy medal był już blisko, bliziuteńko, gdy zabrakło tylko jednej lotki do wejścia do strefy medalowej. Gdy już otwierałam ulubionego szampana oglądając transmisję badmintona z Londynu 2012 wtedy, gdy już, gdy prawie go mieliśmy w ręku brąz, ten piękny kolor,

Dama z lotką

przegraliśmy w mikście jednym punktem. Jaki żal, bo wiem, że taka szansa może powtórzyć się dopiero za kilkanaście lat!

Jestem marketingowcem z urodzenia i wykształcenia. Wiem, że produkt musi się sprzedać, wtedy wszystkie strony są zadowolone. Wszystkie strony? Tak, autor, wydawca oraz dystrybutorzy, tych może być kilku lub kilkunastu. Takie są prawa rynku. Dlatego nagrałam 11 odcinków książki, które wydawały mi się ciekawe. Pomógł mi Piotr Adamczyk, z którym pracowaliśmy w jego studio. Piotrze serdecznie dziękuję, to była wspaniała przygoda, pierwszy raz w moim życiu byłam lektorem!  Odcinki są króciutkie i zachęcają do lektury. Będę je publikowała na blogu oraz na FB. W czerwcu w domu odbyła się sesja fotograficzna dla potrzeb książki ze mną w roli głównej. Nad sesją czuwała Katarzyna Fernik-Jurek wspaniała ciepła osoba. Kasiu bardzo dziękuję za wszystko! Modeling to ciężki chleb. Teraz już wiem! W czerwcu panowały wielkie upału temperatura wynosiła +36 stopni. A ja umalowana ( wizaż wykonała Ela) w pełnym rynsztunku bluzki, spodnie, takie inne, przebieranki, rety, w pewnym momencie w piątej godzinie harówki, odmówiłam. Zaprosiłam panie do stołu na obiad wcześniej przygotowany. Agnieszka Bohdanowicz – pani fotograf, która na sesję przyjechała z Łodzi, miała najtrudniejsze zadanie, bo musiała sfotografować nie tylko osobę, ale także jej duszę. Wydaje mi się, że trud sesji nie poszedł na marne. Jola i  moja wnuczka Gabrysia pilnowały wszystkich pań i dostarczały nam zimne napoje, serwowały kawę i herbatę, lody. Osiem godzin pracy upłynęło w miłej serdecznej atmosferze.

W „Cukierni Pod Amorem” Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk, mojego promotora książki!

Moja sesja zakończyła się podaniem ciasta owocowego z lodami, przepis poniżej:

Składniki: 200 dag masła, 1 szklanka cukru trzcinowego, 5 całych jaj, 2,5 szklanki mąki Basia 405, 1 cukier waniliowy, 1,5 łyż proszku do pieczenia, owoce sezonowe, jakie kto lubi, maliny, borówki amerykańskie, jabłka, morele, renklody, gruszki, brzoskwinie,

Wykonanie: do malaksera wsypałam cukier i wbiłam jajka, ubiłam wszystko na puszysta masę, dodałam mąkę, cukier waniliowy, proszek do pieczenia, wymieszałam wszystkie składniki, na koniec wlałam masło rozpuszczone i ostudzone, znowu wymieszałam. Ciasto wylałam do tortownicy, na wierzch wysypałam owoce jabłka, maliny i borówki amerykańskie. Wstawiłam do zimnego piekarnika na 45 minut w temperaturze 180 stopni.

Gdy wystygło podaliśmy ten przysmak z lodami, wszak było bardzo gorąco!